Ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας, όπου η οικονομική ψευτοάνεση του 13ου μισθού (σε όσους τους έχει απομείνει), οι ημέρες αργίας και οι ευκαιρίες κοινωνικής ζωής, δίνουν στις άδειες ψυχές την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω ευκαιριακών αγορών ή κοινωνικών αηδιών, μικροαστικών ευγενειών και θρησκευτικής υποκρισίας, με μεγαλόστομα κούφια λόγια ειρήνης και συναδέλφωσης, που τόσο οξύμωρα ακούγονται όντας στην πιο ατομικιστική μαι αμοραλιστική «κοινωνία» που βιώσαμε ποτέ.
Με
εξαίρεση την άδολη χαρά των παιδιών και την αποδεκτή οικογενειακή ατμόσφαιρα
μια αστικής εορτής, σε κραυγαλέα αντίθεση με την κάθε μορφή χυδαίου υλισμού που
βλέπουμε τέτοιες μέρες, εμείς οι τελευταίοι πιστοί υπερασπιστές της παράδοσης
και του μύθου, επιμένουμε ρομαντικά στην βαθιά τομή της θρησκευτικότητας και
των συμβολισμών της ημέρας, ώστε να βιώσουμε, ει δυνατόν, και να διασώσουμε
τις διαχρονικές δομές και αξίες, λίγο πιο πέρα από τα τετριμμένα της
χριστιανικής συμβολικής και εορτολογίας, προσπαθώντας να αποκαλύψουμε ένα πιο
βαθυστόχαστο μονοπάτι καθαρής παράδοσης
μέσα σε μια βάρβαρη, εκχυδαϊσμένη και άθεη εποχή.
Τα Χριστούγεννα, είτε
ως λατρεία του ηλίου στην ατλαντική παράδοση του παγωμένου βορρά όπου αναγκαστικά
η σημασία του φωτός είναι πιο δραματική μέσα από την φυσιολογική αντίθεση με το
περιβάλλον, είτε ως σύνδεση του φωτός με την γονιμότητα στον νότο ή σαν νέο
έτος και «σώμα του Ηλίου» στις Ινδικές Ουπανισάδες, πάντα έχει ως κέντρο τον ζωοδότη πύρινο δίσκο, το λαμπρότερο σώμα του ουρανού μας, τον υιό του τιτάνα Υπερίωνα. Η λατρεία του ηλίου δεν
συνδέεται με την φτηνή και επιφανειακή θεοποίηση των στοιχείων της φύσης που
τόσο έχει ανάγκη ο άνθρωπος, αλλά περισσότερο ως σύμβολο για ουσιαστικές
αλήθειες, πνευματικές, φιλοσοφικές, φυλετικές. Ο αρχέγονος άνθρωπος ήταν αρκετά
συνειδητός ώστε να «λατρέψει» τις δυνάμεις της φύσης ως «ιεροφάνειες», δηλαδή
εκδηλώσεις του ιερού και του θείου. Είναι η συμβολική επανάληψη της αιώνιας και
αόρατης ιστορίας των θεών με μυστικιστική μεταφορά από αυτόν τον «μακρόκοσμο»
των θείων εννοιών στο καθημερινό, ορατό και βιώσιμο, στην κατανόηση του
κοσμικού δίπολου Άνθρωπος-Θεός, ώστε να αφυπνίζεται η συνείδηση και να
επέρχεται η γνώση. Είναι ο θεμελιώδης κοσμικός νόμος, το σπέρμα της ζωής, του
θανάτου και της αναγέννησης, του αιωνίου αυτού κύκλου που ξεκινάει από την ίδια
την φύση και καταλήγει στον άνθρωπο.
Στο βάθος των ετών μεταξύ 20 έως και 23 Δεκεμβρίου ο Ήλιος παύει να χαμηλώνει την τροχιά του, αρνείται να
εγκαταλείψει την γη στο αρχέγονο χάος και αρχίζει να επανέρχεται ψηλά στον
ουρανό ως θριαμβευτής για να ξαναφέρει τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση.
Το ζείδωρον φως νικάει το σκότος, μια ακατάβλητη ζωτική ορμή ξυπνάει την φύση, συνάμα και την συνειδητότητα και την παντοδυναμία του πνεύματος. Μια
συνειδητότητα ανάμνησης της πραγματικής καταγωγής, της πορείας προς την
αυτοπραγμάτωση και την αρμονία, της αποδέσμευσης από τα κατώτερα ένστικτα, της απομηχανοποίησης του «είναι», όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Heidegger, και της προβολής της ψυχής μας ως αιχμή του δόρατος
για την ένωση με την άφθαρτη, αθάνατη ουσία του φωτός. Έτσι με το φως στην
καρδιά και το πνεύμα θα μπορέσουμε να διασχίσουμε το σκοτάδι της εποχής μας.
Μωσαϊκό του Χριστού σαν Ήλιος – Απόλλων σε μαυσωλείο
στην προ του 4ου αιώνα νεκρόπολη κάτω από τον Άγιο Πέτρο στο
Βατικανό, το οποίο ορισμένοι θεωρούν ότι αναπαριστά τον Χριστό.
Είναι η ίδια εποχή λοιπόν, που ο Χριστός,
ο υιός του θεού, γεννιέται από μια παρθένο με ταπεινότητα σε μια απλή σπηλιά,
με την περίοδο που ο ανώτατος φωτεινός άρχοντας του κόσμου μας απλώνει όλο και
περισσότερο τις ακτίνες του. Ο Φοίβος - Μίθρας Σωτήρ γεννάται από τον βράχο, γεννιέται ο θεός-ήλιος Άμμων Ρα, ο πορφυροντυμένος Βράχμα. Είτε ως Ζεύς-Βόταν, είτε ως Όντιν, ο ουράνιος πατέρας του φωτός, πάντα
γενειοφόρος άρχοντας, χαρίζει το φως και δίνει το έναυσμα στους λαούς να
επανέλθουν δυνατότεροι στον αγώνα της ζωής με σύμμαχο τον Ηλιακό υιό προστάτη-μαχητή
του ωραίου και του αγαθού, σαν άλλος Αχούρα Μασδά, έναντι της αρρώστιας και του
θανάτου.
Mithra as Sol Invictus
Από
τις ημέρες της πανάρχαιας Yule,
τα μικρά κατ’ αγρούς Διονύσεια ή Λήναια, τα Σατουρνάλια και την ημέρα του
ανίκητου Ηλίου, φτάνουμε στα Χριστούγεννα, (από τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο Χριστιανισμός
υιοθέτησε την ίδια ημερομηνία (25 Δεκεμβρίου) «αλλάζοντας το τιμώμενο πρόσωπο
στον «Ήλιο της Δικαιοσύνης» (κατά το τροπάριο των Χριστουγέννων), τον Ιησού
Χριστό»). Είναι η ημέρα όπου 48 περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Δουβλίνου, στο Stonehedge, τεσσεράμισι λεπτά μετά την ανατολή οι ακτίνες του ηλίου γλιστράνε μέσα από μια σχισμή που βρίσκεται πάνω από την πόρτα, διαπερνούν τον διάδρομο και φωτίζουν τα σκαλιστά σχέδια του θαλάμου. Είτε ως ηλιακά γενέθλια, είτε ως ημερομηνία αφετηρίας της ετήσιας
πορείας του ανθρώπου, το ασυνείδητο συναίσθημα της ιερότητας αυτού του κόσμου
εξακολουθεί να ζει αυτές τις μέρες στις ψυχές των πραγματικά ζώντων.
Γιατί
πέραν από την ουσιαστική σημασία του λαμπρού αστεριού των 5 δις χρονών και της ζωογόνας
του ενέργειάς του, υπάρχει και συμβολική και συμπαθητική δύναμη του ετήσιου
κύκλου ως ο πιο σημαντικός κοσμικός ρυθμός για τον άνθρωπο, υπάρχει η θέληση να
αποτινάξουμε το πέπλο της άγνοιας και με εφόδιο την γνώση της ιστορίας και της
παράδοσης και μακριά από τις ευκαιριακές κοινοτυπίες των εορταστικών ημερών ν’
αναζητήσουμε τις αρχαϊκές ρίζες μας, να βρούμε την ουσία της πίστης που φέρει
αρμονία στον κόσμο. Να βιώσουμε το μυστικό νόημα της ύπαρξης, διατηρώντας
άσβεστη μια σπίθα μαγείας, θρησκευτικής μέθεξης, εσωτερικής χαράς. Ν’ απευθυνθούμε
απευθείας στον κόσμο της εσωτερικότητας, έναν κόσμο αρχέγονου μεγαλείου που δεν
είναι κλεισμένος σε καθορισμένη πίστη περιορισμένη να εκφραστεί στο αστικό
ημερολόγιο.
"Δεν είμαστε ούτε χριστιανοί, και ειδωλολάτρες ούτε.
Από σταυρούς κι από είδωλα να πλάσουμε ζητάμε
την νέα ζωή που είν' άγνωρον ακόμη τ' όνομά της".
Κωστής Παλαμάς
